ενα ταξιδι οπως το θελω
ενα χαμογελο αληθινο
χωρις πρεπει
μονο θελω
στο ονειρο να περπατω
ας ζησουμε την αληθεια μας
κ ας κανουμε συνηθεια μας
τις ομορφες στιγμες μας
στις πιεσεις οχι
στις φοβιες οχι
να δουμε τα προβληματα να εχουν μεινει πισω
κ ο πονος να ναι μονος

κανεις να μη βρωμιζει το ευαισθητο μυαλο μας
ελευθερο να νιωσουμε
το κορμι μας
να αφησουμε να ζησει

διχως τελος ποια αρχη
τα ονειρα μου ειναι εκει
με κοιταζουν σιωπηλα
απλα φευγουν μακρυα
κ οσο χανονται πονανε γλυκα
η νυχτα εφτασε νωρις ειναι ηδη αργα
κι αυτα που θα θελα μικρα κ απλα
που ομως δεν τα χα
βαζω μπρος την καρδια
να παψουν να με νοιαζουν τα ολα
σαν φτερα να φορω
ελευθερη πετω διχως εμενα
ποσες φορες ειπα θα φυγω
μα μου χε γινει συνηθεια κ πισω κοιταξα
κ οσο θα μενω θαρρωσταινω
τρεξε κ φωναξε
παρε μια ανασα
γυρω σου κοιταξε
μειναμε ολοι με τα ματια μας παρεα
που δεν ξερουν να βλεπουν
που δε ξερουν να ανοιγουν
μονο άδεια οπως ηταν κλεισαν
σφραγισαν

άδεια δεν εζησα ποτέ
κ στο λαθος με παθος

ευτυχισμενη με το τιποτα
μα ζητω τα παντα

Μικρες στιγμες ειναι οι χαρες σαυτο τον κοσμο φιλε μου 
κ αν απελπιστηκες μοσα σου τυχανε κ τα θυμηθηκες 
βαλε ενα τειχος σολα αυτα φυλακισετα 
ψαξε μεσα σου να βρεις τη δυναμη 
κ ατην αρχη κ παλι ζωγραφισετα 
οπως θα τα ηθελες εσυ ειναι δικια σου η ζωη 
το ονειρο σου μην ξεχνας ειναι εκει 
σε περιμενει να σου δειξει τι αξιζεις 
αρκει να πας κοντα κ να το δεις 
απομακρυνθηκες πολυ μα τωρα ελα 
ανοιξτα ματια διωξτη θλιψη χαμογελα

το βραδυ ετουτο υπαρχει μια σκοτεινια τοσο βαθια που κανει θορυβο
η νοσταλγια μακουμπησε δειλα
το να θυμασαι καμια φορα μοιαζει με τιμωρια
κι ειναι τοσο γλυκα εκεινα τα παλια
χανομαι παλι πισω στη ζωη πριν καταφερω να ρθω στο τωρα
τα βλεφαρα κλεινουν
νιωθω το κεφαλι μου γεματο
προσπαθω να το ελαφρυνω μενα χαμογελο κ ερχεται το συναισθημα
ηταν πολλα αυτα που ειχα κ ακομα λιγα αυτα που θα θελα
μα τωρα πια
μοιαζει να λιγοστεψαν τα πολλα κ τα θελω απο τα λιγα φανταζουν απιαστα
γιατι τρομαζω
τρεμει η ψυχη δεν ησυχαζει
παντα ενας χτυπος της καρδιας ειναι πιο πισω η πιο μπροστα
ποτέ κανονικα
η απο πονο πιο αργα
ειτε απο τρομο πιο γοργα
αυτα τα δακρυα πεφτουν καυτα μες στην ψυχη
πριν τα γνωρισει
πριν τα ακουμπησει
ηταν αγνη

το ονειρο πια δε χαμογελά



πιανει βροχη
γυρω μελαγχολια κ σιωπη

αποψε ξυπνησα νωρις ελευθερια δεν ενιωσα
με το χαμογελο μισο μεσα μου πηδησα
κοιταξα μια πισω μια εμπρος
μα κι αν φοβηθηκα
σκεφτηκα οτι ειμαι δυνατη
να φοβηθω τι
κι απτην αλλη γυρισα
ειδα δρομους ανοιχτους
αλλους κλειστους
διαλεξα τους αληθινους
αυτους που περπατησα
τους απλους
μαζι με λιγους
κοιτα με τωρα
με ταξιδευει η σιωπη
δεν ειναι αυτη που σε τρομαζει
αν χρειαστει θα την κανω φωνη δυνατη
δε μαθαμε στα ευκολα
πριν σπασει στην ψυχη σου θα ουρλιαξει

και την κιθαρα μου θα παιζω σιγανα
και μες στην πολη περπατω στο πουθενα
και ολοι βιαζονται εδω
ολοι τρεχουνε εδω
μεσα στους λιγους τους πολλους μοναχη
νιωθω να μενω πισω
μονη
πληθος
ατελειωτο σκοταδι
και την κιθαρα μου θα παιζω σιγανα
και μες στην πολη περπατω διπλα στο cinema
και το καπελο μου φορω
μονο λιγακι να κρυφτω
δε τον αντεχω αυτο τον κοσμο
τον φευγατο
μεσα στο γκριζο αλλα μοδατο

αανθρωποι γυρω μου
περπατουν γελουν
αλλοι σιωπουν
ειναι τριγυρω μου
βυθιζονται στις σκεψεις τους
 για τις βλεψεις τους ανησυχουν
στη ζωη αυτη αγκομαχουν

κι αν θυμασαι ημουνα καπου εκει
δε θυμαμαι γιατι ειχες χαθει

Αποψε
Βιαστικά
Γαληνεψα
Διχως
Εμπιστοσυνη
Εαυτου
Ζητησα ζωηρεψα
Ηθελα
Θορυβο
Ιδιαιτερο
Κρυφο
Καταστροφικο
Ληστεψα
Μαγευτηκα
Νωρις
Ξεδιπλωσα
Ομορφα
Πνιγηκα
Ρωτησα
Τιποτα
Υπεφερα
Φυγη
Φωνη
Χτυπησα
Χωριστα
Ψεματα
Ωκεανου

Αποτομα
Βημα βημα
Γιατρεια
Διχως
Ενοχες
Ζηλειες
Ηρεμια
Θυτης
Θυμα
Ιδιος
Κοσμος
Λαθεμενος
Μαζι
Νωρις
Ξιφη
Ονειρα
Παγιδευμενα
Ρυθμικα
Στασιμα
Τυραννικα
Υστερικα
Φιλικα
Χωρις
 Ψευτια
Ωμα

παλι ξημερωματα πισω

 ξενυχτισμενος ως συνηθως 

ολη η ζωη φασεις 

που αλλαζουν 

δοκιμαζοντας τις αντοχες

τις αντοχες που δεν υπαρχουν

 δυνατος καποιος μου πε 

χωρις να γνωριζει

αδυναμος 

αδυναμος τοσο πολυ που μοιαζεις δυνατος

τρεμεις να μη φανει το πιο μικρο

στην αμυνα του εαυτου σου

Δε κουμπωσα

παρατηρητης στον κλοιο 

καμια φορα ανταμωνεις την αληθεια το ονειρο  

πλαθεις ενα μισοκοσμο βαθια μεσα σου 

 ελπιζοντας καρτερικα

δεν ταιριαξα 

κοσμος 

ποιος και που

κανονες αρχης  διχως ερωτα
ελευθερια με ορια
χτιζοντας σε ψεματα αξημερωτα

αγριμι σε κανουν
αλλιως γεννιεσαι
αλλιως πλανιεσαι
κ καταντας ενα κουταβι
ανημπορο
φοβισμενο
παλευοντας να προχωρησει

αναμνησεις
αστειο το πως εκδικειται ο εαυτος οσο πορευεται
σβηνει κ μολυνει οτι ομορφο
δινει κ τυλιγει οτι πιο λοξο

πως ειναι να διωχνεις ενω αγαπας
κ να μην ξερεις το γιατι
πως θα ταν αν. . . . 

θαυμασιες νυχτες σονειρα ακουμπισμενες
περασαν ξημερωματα εγωισμου στη μοναξια ασφαλισμενες
ονειροβατω σε σκιες ξεχασμενες

αδιαπεραστο
βαρος
γαληνεψε
δακρυσε
ελαφρυνε
ζωηρεψε
ηρθε
θεριεψε
ισως
κρυφτηκε
λανθασμενα
μισησε
νικησε
ξεκινησε
ορμωντας
πισω
ριγησε
στεγνωσε
τελευταιο
υστερογραφο
φιλησε
χτυπησε
ψελλισε(ψυχη)
ωρύεται  

συναισθηματα βαθια
ξεπερασμενα
αναζητωντας διεξοδο για μια αγκαλια η επικοινωνια
βαθιες αναπνοες και βλεμμα μελαγχολικο
κατι λειπει
κουρασμενο κορμι κατω απο καποιο σκεπασμα
προσπαθει να γαληνεψει ονειρεμενα να χαμογελασει
να γλυκανει
γυρνά πλευρο καμια φορα να ξεκουνησει η να βολευτει
ολα ομως ειναι εδω
κ ετσι μενει αναμενει ελπιζοντας
νυχτα ανοιξιατικη μα χιονισμενη
περιμενοντας ζεστασια

βραδιαζει φεγγει ανθη της νυχτας του χειμωνα η δροσια
λουλουδια χωρις ονομα σαπομακρυσμενες γωνιες του κοσμου
ποιος ταντικρυσε ποιος τα χαιδεψε κι ειδε την εμορφια τους


περιμενω νανθισεις σαν σπανιο λουλουδι που βγαινει μια φορα

ακουω τη σιωπη

τους φοβους μου αμφισβητησα εστω κι αν δε τους νικησα

τι να πω κ πως οι λεξεις απτο στομα μου να βγουν
τι να διαλεξω αφου ξερω δε θα χει αξια αν το κλεψω
οι νοτες που ακουστηκαν ισως ηταν υγρες
τη δυναμη που αντηχουν επαψα να θαυμαζω
φανηκαν σιωπηλες

τοσα ονειρα...ποσα ονειρα???ποσες στιγμες χαμενες...

μυρωδιες χρωματα στα περασμενα
θα ρθουν κι αλλα θα περασουν
θεατες της ιδιας της ζωης δεν το θες
μα δε ρωταει η ζωη απλα περναει

οι μυρωδιες δε θα ναι ξανα ποτέ οι ιδιες με την πρωτη φορα

αγανακτηση του δηθεν εχει χαθει καθετι αληθινο
δεν υπαρχει κατι καλο να πιστεψεις σε αυτο
καποια στιγμη απελπισια μας πιανει
μα το χαμογελο αξιζει πολλα
φοβος για τη ζωη ερχονται δακρυα
αν φοβηθεις μη σταματας να εισαι εκει να τους κοιτας
κι αν φοβηθεις μεσα απτο φοβο σου θα βρεις τροπο για να νικησεις 

ειχε γυρει στη μοναξια της ομορφιας του
δυναμη υπαρξης
σχηματιζονται δρακοι ακινδυνοι
αλλαζοντας σε κοσμους διαφορους
σκιες στον αερα
μορφη καπνου στη μουσουδα τουρανου

ακουμπισμενη οπου βρει στο μπερδεμα της φαντασιωσης να θυμηθει
διπλωμενα τα γονατα ασφαλισμενα στο κρατημα της δημιουργιας
αναγκη ακουσμα κοιταγμα
στη μοναξια αδειων θεσεων
αναμονη
κλεισιμο γραμμης γραμμα ανηξερο λυπης
μορφη ατονη ξεπροβαλλει

κοκκινο σχημα αμαξας μανοιχτη πορτα
κουμπια πλαστικα κλειδια αρωματικα
καθρεφτης χαραγμενος εξω κουμπωμενος
στρωμενο πανι στη θερμοτητα του γυαλιου
οροσειρες ξεχωρες πρασινες η με νιφαδες
αδεια κλαδια φτερα αφρου πανω σε γαλαζιο
δρομος στενος σε κολωνες μακρυς
πετρες ανθισμενες στην προβολη τρεξιματος
φωνες ολογυρα σιωπης 

καθε φορα περιμενα,έμενα στην αναμονη
σε γυρευα στο τιποτα ζηλευοντας καθε επαφη του ανεμου
ημουν εκει,κατω απτο στρωμα
αφου κ στο μαζι βρισκονταν χωρια οι ανασες
στα πρωινα τα αγρια με σφραγισμενα στοματα
κι ολο περιμενα τις λεξεις σου να ακουσω
φευγιο και κλειστες πορτες εβρισκα
στη σοφιτα της απομονωσης
που δισταζα τη σκαλα να διαβω.
κρυφοκοιτουσα τη ζωη μας
στο υπογειο που βρισκονταν ολα τα σημαντικα σου
χωρις να μπαινω στη ζωη σου
ξημερωνα να σε κοιτω.
2 φλεβες στο μετωπο
κοιμοσουν
δινοντας αναπνοη κλεμμενη στη δικη μου
εφευγες πριν ξυπνησω
κλεινοντας τα ματια για την αισθηση που αφηνες πισω σου
μα δεν προλαβαινα
παρατηρουσα τη ματια σου
λαχταρωντας να πεσει στο διψασμενο μου κορμι
κι ολο πιο μακρυα
διωγμος και προσμονη να το προσεξεις
εμεινα στην αναμονη του χρονου του χαμενου
βρεθηκαμε στα ερειπια
θα σωσουμε τα παντα ακουστηκε
χαθηκαμε
χωριζοντας ψυχες στιγμες
σε σφραγισμενες τσακωμενες εποχες

αν ειν τα λαθη τολμηρα
ριζωνουν στην ψυχη
γινονται βραδια φθονερα
που αφηνουν εποχη

ποιος δεν πονεσε στιγμη
για τον χαμενο χρονο
ποιος δε χρειαστηκε πυγμη
να σβησει αυτο τον πονο

βραδια παρεμειναν κλειστα
καθαρσης εμπνευσης πινελια
τα πιασιματα στασιμα γνωστα
στη θυμιση της υπαρξης ανεμελια

οτι εμεινε ειναι σταχτη
αφημενη σαν πετραδι
στων ματιων σου το ψεγαδι
αφηνοντας μου γλυκο αχτι

τι να πω,πως να ταρχισω και ποιος να καταλαβει?!Γραφω μαυρα,γυρω νιωθω τα βλεμματα να με τρυπουν,ταχα νομιζουν ξερουν...Εχει πονεσει η δικη μου ψυχη,ειναι γεματη τρυπες γιαυτο και μπαζουν τα συναισθηματα,γιαυτο με επηρεαζουν...Τι κι αν δε κλαιω,μπροστα σας δε μου κανει κεφι να δειξω το παραμικρο.Μεχει τρομαξει η ασχημια σας ,γιαυτο θα σας αφησω να νομιζετε πως αυτο που βλεπετε ειμαι εγω.Χμ..Ποσο με μπερδευετε μα δε θα σας πιστεψω..Δε θελω να μου βρωμισετε οτι εχει απομεινει.Με σακατεψατε κ αυτο σας το κραταω!Οχι πονηρα,η δικη μου καρδια δε χωραει τετοια.Ματια γεματα,αδεια δεν εζησα ποτε,και στο λαθος με παθος.Εμπνευση παντου, παντου βλεπω χρωματα, βλεπω και γκριζα.. Διαφερω κι ας αμφεβαλα σε καποιες μικρες στιγμες.. Δεν ειμαι σωστη, ειμαι αυτο που ειμαι! Μεγαλωσα μες στα σκουπιδια, καποια αξια θα χαν θαρρω. Τα σημαδια μου φυλαω καλα, να κρυβομαι γνωριζω.. Δεν ειδα ματια καθαρα, κι αν ειδα ηταν λιγα, παραπονο μου.! Τη βολεψια δε την εμαθα, αλλου κοιτουσα μα με προδωσε ακομη κι ο εαυτος μου, δεν τα βαζω με κανεναν , με μενα θυμωνω... Το παιδικο κορμακι μου μελανιασαν πολλες φορες μα δεν απλωσα τη γροθια μου,τους φοβους μου κρατουσα στη γωνια.Λυγιζα απο πονο στην ψυχη, του κορμιου ο πονος περναει, κι ας φαινονται τα σημαδια εκει που δε φαινονται να κοιτάξεις

Θα κανε μια καινουργια αρχη απο βελουδο .υφαινοντας τη ζωη με τις δικες τις κλωστες.να μη ξεχναμε ομως πως πρεπει να λαμβανονται υποψιν αυτα που αναγραφονται στην ετικετα καθε ρουχου..σαν χνουδι. Οι κλωστες της ζωης μετάξι.εχουν υφανθει ετσι,ωστε να παιρνουν τα συγκεκριμενα σχηματα σχεδια ιστους. Συμπλεξη κλωστων.κασμιρι σκονισμενο.δε διατηρησαν το χρωμα τους, Κιτρινωπες κλωστες. πτυχες που δημιουργουνται.αερινες.βραδινο φορεμα.γιαλιστεερο .μελανζ βαφονται πριν υφανθουν οι κλωστες .ακανονιστες ινες.πολυακριλικα.πολυεστερας.

γυρνώντας σπιτι,με τις σκεψεις κ τις εικονες της ημερας για παρεα.περπατώντας στο πεζοδρομιο,στο αντικρισμα του παρκου κατω απτα φωτα,θυμηθηκα τον πινακα που σου χα  ζητησει,με κεινα τα φαναρια που προσπαθουσα να σου εξηγησω ,κ ολο σου λεγα,να χει έναν μακρυ δρομο σκοτεινο.κ σου λεγα,να χει και ένα ζευγαρι μοναχο,που περπαταει στο φως των φαναριων.κι ολο το ανεβαλλες που τελικα τον ξεχασες  κ εγω περιμενα να μου τον χαρισεις. . .εφτασα σπιτι..πεταξα το βιβλιο προχειρα στο κομοδινο  κ ετρεξα να βγαλω το παλτο που καθολου δε μου πηγαινε.αμεσως εκλεισες το φως κ σε χασα,κοιταξα την ωρα..περασε σκεφτηκα κ επρεπε να πω την καληνύχτα σημαντικα και βιαστικα κ ετσι στο αντε σου σηκωθηκα κ ταφησα στη μεση μα προλαβα να ακουστει το σαγαπω

εχθρα που ποτισε τα μαραμένα χρονια
περιτυλιγματα σοσα απερίσκεπτα κρατουν ακομα
διχως μια σκεψη λογικης
γιγαντιοι στο χρονο οι ανόητοι 
που να γυρισεις τι να μαζεψεις σε μια στιγμη της ζωης
ισοπεδωση ρολων
σε σειρα οπλων
κι ολο διωγμος στον εγωισμο του ξεριζωμου
καμουφλαρισμένα λογια λιγο
πριν βγουν απτο στομα

όπως και στον ερωτα για να σαρεσει κατι πολύ για να ενθουσιαστείς
θα πρεπει να το βλέπεις με αγαπη να το θαυμαζεις
μονο ετσι θα το δεις μαλλα ματια  κ δε θα μπορει ο καθενας να σε καταλαβει

ποιο μισος ποιαν αγαπη ποιον πονο ποια χαρα
ένα καραβι διχως πλωρη σε αχνιστα νερα
κ είναι νυχτα μοναχο του μαζευει ριχνει απλωνει διχτυα
αν ξημερωσει το βυθιζουν μα σαν κανει να νυχτωσει
το φροντιζουν το γυαλιζουν πανω στην επιφανεια για να το ξανα αφησουν
μια σπρωξιά του δινουν για να το αφανησουν
μοναχο ξεμακραινει μοναχο του θεριευει
και ψαχνει για παρεα σαν ακουμπουν τα κυματα μεσα του λαθραια
το ξεγελουν και  γαληνευουν και ετσι τα χανει
πριν τα προφτασει πριν τα αγαπησει τα χει δικασει
ένα καραβι διχως λιμανι σαπισμενο
μοναχο φευγει μοναχο παει τσακισμενο
κι ακομα ελπιζει πως θα φτασει . . .ραγισμενο

υπηρξαν φορες που ξεχασα ποια ημουν
επηρεασμενη από τους γυρω
κοντεψα να ξεχασω τις δικες μου εποχές
τα δικα μου πιστευω.
εβαλα τις αναμνησεις κ την μικρη μου καρδια στην αποθηκη του μυαλου μου...
όμως . . .
μετα . . .?!

φτιαχνοντας τις δικες μου εικονες κοιταζοντας το ξημέρωμα την νυχτα εχοντας αναγκη την θαλασσα μενοντας στο βουνο στο παρελθον που μου φερνει σακουλες στα ματια αφου τρεχει η πληγη στη μυτη εκει στις σκαλες αφου καταφερα να σκέφτομαι μονο οσα απεφυγα νομιζα.στη μπουατ που ψάχναμε τον αδερφο μου μενα ταξι εκεινου του γνωστου μας στα 6 χρονια.κ άλλη πληγη στη μυτη μπροστα στο χερουλι της  πορτας και άλλη μια κ ακομα μια με κλειστα πατζουρια  κ πορτες σφραγισμένες χωρις φυλαξη χωρις προστασια των χεριων στο προσωπο από εγωισμο η περηφανια.και χαρακτηρισμούς πανω στο παραθυρο που ολο απειλούσες μα κατεβαινες σπρωγμενη στο καλοριφέρ του τρομου ποση αμηχανία της από κατω στο υγρο δωματιο του εμετου στο αντικρυσμα των απορριματων θυμαμαι κ την αντιδραση στα προφυλακτικα που καθολου δεν ηθελες να ν δικα της ξετρυπώνοντας απτο ντουλαπι ξεσκονιζοντας τα μεσάνυχτα του μαλωμου παραιτηση στο λεωφορειο που δεν ηξερα που σε παει εφτασα εδώ  κ πως θα κανω σταση για να βγω . . .

ποιος ξεχναει τα χρονια εκεινα?που πηγαν τα παρκακια οι εποχές?που χαν το δικο μας χρωμα με το αβολο του αβγαλτου κ τα απειρα ματια οι στιγμες όμως ηταν γεματες ολοδικες μας.τα ανεμελα πρωινα με τους καφεδες στο σταθμο του βινυλιου πανω σε ζωγραφιες στους τοιχους.και στα καλοκαιρινα τραπεζακια της ρετσινας στα χαμηλα ποτήρια τα πρωτα ξεπορτίσματα εν πλω .τσαντες στους ωμους βιβλια στα χερια στα ξενυχτια.farbric στο ασανσερ του . . εκτου . . φωτογραφιες γνωριμίες με εφηβικα μαγουλα βολτες στα ξενα γυμνασια  λυκεια ψάχνοντας για το φλερτ
δινοντας φιλια στο δικο μας παρκακι που χε ονομα βγαλμενο από μια υπογραφη

φοβάμαι αλλου κοιταζει ο ανθρωπος την ωρα που παιζει το ρολο της ζωης του
και αφηνει σπουδαια λογια να πνιγουν στιγμες να φυγουν αδειες δειχνοντας άλλα
απαυτα που σκέφτεται που νιωθει.λυπάμαι,τον χρονο που δε θα γυρισει πισω να βρει κανεναν ότι εφυγε ξεμακραινει φυγαδεύοντας το παρον αν ειν λαθος το παρελθον.εφυγε ο ανθρωπος από τη φυση από το σωμα του το γνωριμο,το ιδιο ψάχνοντας να βρει το τιποτα με ποθητα τα μεγαλα πνιγηκε στα ονειρα αλλων νομιζοντας πως είναι αυτά που θε να ζησει δεν προσεξε τα μικρα τα απλα που ξεχασε στο διαβα του τοσο κοντα ηταν η ευτυχια μα ολοι κοιτουν αλλου. φοβάμαι

εγω σε θελησα σαν λατρεμενο μεκρυψα δε σου δειξα τι εχω τοση αναμονη στην αφιερωση που αποφασισα επιλογή μου θα πεις  κ ηρθες κ με πηρες κλέβοντας τα παντα κι ημουν σωστη στον δρομο που μου δειξες ημουν σωστη σε πιστεψα ως εκει τοσο πολύ ως την προδωσια που δεν κοιταξα κ δεν ηξερα  παλι πιστεψα.στον χρονο που δεν αφιερωνες αναμονη κ οι νυχτες δεν ξημερωναν μουρμουρα ως εκει και δακρυα στο φευγα σου της παραμέλησης χαμόγελα αφελη,που ντυθηκαν πανω σε πληγες. κι ηρθε η στιγμη που βουλιαξα για να αναπνεύσω,στον ερχομο σου πηρες τον διωγμο μου και με ζητησες ως εκει τοσο πολύ ως την προδωσια ζητωντας κατι απτην αρχη σεκεινο τ παγκακι μες στο αμαξι στη βροχη.δε σβηνεις κ ας αφηνω δεν αφηνεις κ  σβηνω χρονος κατατρεγμένος στην πνοη πλαι πλαι πορευτηκαμε κ δε συναντηθήκαμε στιγμη

καστρο

φρουρος σαναμονη της αληθειας
οχυρο της μοναξιας αναπάντεχης πυρκαγιας
σανεπαισθητο θορυβο.
μικρες ρωγμες γυρισμένης πλατης
στο υπνοδωματιο που κλειδωσες
μικρη σφραγιδα στον ατμο της αγαπης σου
στην πλανη του μορφεα
παρεα μενα ψεμα

αδειο μαζι

γυμνια σκοτεινη διχως την αισθηση της ηδονης
μονο μια ριζα της αγκαλιας απολες
εχει ζωη
διασωστης απων διαφανος
θεληση της ανημποριάς πικρο αστειο

ευκαιρια

Με αληθεια σιωπη
στη ζωη μου γιορτη
δεν το λεω
δινω μπρος την ψυχη
ειναι τοσο μικρη
ναι το ξερω
κ τρομαζω μαυτη
που εχει ηδη κρυφτει
δεν το θελω
μεσα μου εχω φωνη...
αδεια πια η φυλακη
εγω φευγω
χρονια πια ειχα χαθει
ηρθε τωρα η στιγμη
για να δωσω οτι εχω
μιλησε μου εαυτε
δυνατα στο επιτρεπω
κρατα πια το κενο
δως μου πισω αυτο
που επιλεγω
ειναι τωρα η αρχη
η σειρα μου ζωη
που αναπνεω
δυνατα το κρατω
το χαμογελο εδώ

ναι το βλεπω

στον δρομο του τοτε

Ειμαι εδω
ποιος κλαιει τη νυχτα;
Ποιος φωναζει οταν λειπω;
Αν μαθω θα νοιαστω
αν πεις πως εισαι εδω θα τρεξω
δε θες να σε λατρεψω
ο δρομος αδειος
μονο ομιχλη
γλυκος πονος
οσο χανω
τα δικα σου ιχνη

ακρως χαμενη

Βλεπω ομιχλη
τοσο μικρη
τοσο νωρις
χαμενα ιχνη
ψαχνω να βρω τον εαυτο μου
ανακαλυπτω τρυπες
κ χανω το χαμογελο μου
δε μου δειξαν τον δρομο
πισω μου ειδα ξεχασμενο το ονειρο μου
μεσα σε διχτυα πιασμενο το μυαλο μου...
και καταφερνω να σωθω μα παλι χανομαι
οι σκεψεις μου κοντα σαυτα που απεχθανομαι
προσπαθω χωρις να θελω να παλευω
ειναι τοσο μακρυα
τοσο κοντα
εκεινα που λατρευω

εαυτου μοιρα

Συννεφιαζει σκοτεινιαζει
ειναι η ωρα του ουρανου
κ στον δρομο λιγοι φιλοι
τωρα φευγουν παν αλλου
φευγω χανομαι φωναζω
μπας κ ακουσει ο ντουνιας
βλεπω κοσμο κ τρομαζω
σαν εμφανιστω με μιας
στην ομιχλη παν τα ιχνη
δοκιμαζω να σταθω...
επουλωνω την ουλη μου
ψαχνω καπου να πιαστω
βροχη ποτιζει το σκοταδι
υγρο τοπιο η ψυχη
κ στο πρωτο το σημαδι
η πολη απομακρη μουντη
Σε μιαν ακρη βολεψε με
παλι θα φυγω δε κρατιεμαι
παλι θα φυγω δεν κρατιεμαι

σε μιαν ακρη βολεψε με

Που να πιστεψω;
Τι ομορφο να δω σενα μερος που το φτιαχνουν αλλοι;
Το χρημα βασιλιας
κι οι ωραιοι ανθρωποι σκλαβοι

Εμεινες πισω
το παρελθον σε κρατησε κοντα του
δεν αφησε να σε γνωρισει το παρον
το μελλον
ασχημα ομορφη η απουσια σου
τα χερια μου αδεια
ο πονος γεματος
μα οι αναμνησεις κενες
δεν τις χρωματισε κανεις
δεν τις εζησε κανεις...
εισαι οτι ακουσα
οτι δεν εζησα
την εικονα σου προσπαθησα να φτιαξω
οτι δεν αγγιξα
οτι ειδα

αλλα ξεχασα

Πως περναει η ζωη
κ τα αγχη μεγαλωνουν
δε σαφηνουν να ησυχασεις
οτι κι αν γινεις
οπου κι αν φτασεις
θα γερασεις

Τι δυσκολο να ζεις
οτι κι αν πεις
τα χρονια φευγουν
νιατα σου κλεβουν
κ τα φτιασιδια της στιγμης
δε βοηθανε
στην ελευθερια της ψυχης

Ζωγραφισα στις λασπες το ονειρο που χα ξεχασει

Ειναι το ψεμα που τρεμει
κι ειναι η αληθεια που δακρυζει
μη μου δειχνεις το σκοταδι οταν υπαρχει το φως

Αν ερωτευτηκες
συναντησες το ψεμα
η αληθεια περασε μοναχα μια στιγμη απο μπροστα σου
Τα ονειρα απεναντι σου
νομιζες θα τα πιασεις
η γλυκια πικρα ριζωσε στην καρδια σου

Που θα τα παμε ολα αυτα τα λογια τα πικρα;
Τι θα νιωθουμε στη θυμιση;
Δε σε μισω
Δε βρισκω απλα τον τροπο το σωστο
να σου πω το σαγαπω
δεν αγαπηθηκαμε σωστα
κι ας δεθηκαμε ακριβα

Εχασα καθε δυναμη
που πηγε ο ηλιος
τρεμω
μηπως δε ξανα νιωσω καλοκαιρι
αλλαξανε οι ανθρωποι
μαφησανε μουγγη
κι η προδωσια παραμονευει στην αυλη
ποτε μου δεν το σκεφτηκα
η καρδια μου παιδικη
μας πνιγουν τα προβληματα...
δεν υπαρχει πια ανοχη
περασαν και τα μισα του 50
Αλλαξα και εγω
γραφω για οσους με γνωριζουν
για οσους με νιωσουν τουτη την ωρα που ριγω

Παλι γυρισα σπιτι στο σεντονι το μπλε
που σε θυμιζε στο τιποτα
παλι τα ματια κλεινω
ζω διπλα σου αιωνια λεπτα
κι ακομα σε χρειαζομαι

Ανυποφερτο κορμι μου δωσανε
νιωθω σαν να με διωξανε
την βαρια μου την ψυχη σαν κουβαλαω
στο σοκακι πουγεννηθηκα ξανα γυρναω
κουτρουβαλαω
κολλησα στο παρελθον
κι ολο πισω κοιταω
ορμαω
κατι ψαχνω να βρω
μα δε ξερω που παω...
ολο μπροστα μου το βρισκω
οπου κι αν παω το συνανταω
στο υποσυνειδητο σαν μπω
θανοιξω τα φτερα μου
ισως ελπιζω πως θα καλυψω τα κενα μου
ναφησω πισω πια τα φρενα
την αμυνα μου
κ να οδηγησω εγω το σωμα αυτο
χωρις προηγουμενα
κοιτωντας μονο μπροστα
κοιτωντας μονο χαρουμενα

χωρις να χασω τον δρομο ξανα

ξεγελουν αν τα πιστεψεις

Εχτισα τα ονειρα μου σε λασπες σα στολιδια

γνωριμια του εαυτου σου

Ποσες σκεψεις
δικα μου τα βασανα
δικα μου κ τα παραπονα
εχθρος μου ειναι ο εαυτος μου
κ συμμαχος μου
μα πιο πολυ κ απο τους φοβους μου
φοβαμαι εμενα

μωβ νουφαρο

Τα βουνα κρυβουν αυτο που ο νους δε φτανει
μεσα στα δαση θαλαφρυνεις
το αερακι την ψυχη σου θα τη γιανει
κι αν βρεθηκα στον ποταμο ηταν για λιγο μονο
αναμεσα στα πετρινα
πανω ακριβως στη γεφυρα
στη φουρια μου ζυγωνω
αφηνοντας τον πονο
φτιαχνοντας παραμυθι
ομορφο σα στολιδι...
σα νουφαρο στον Νειλο
σαν ερθει το ξημερωμα
τα βλεφαρα μου κλεινω
νυχτα τα ξανα ανοιγω

μικρος αγαπημενος

Ξυπνας πρωι χωρις μιλια
Τσιγαρο μονο για συντροφια.
Αν σε ρωτησω λες παντα οχι
γυρνας κεφαλι κι ολους τους διωχνεις.
Παντα στους δρομους ετσι εχεις μαθει
μονος και μολους ετσι εχει λαχει..
Ζητας βοηθεια χωρις να θελεις
κοιτας μαληθεια χωρις να ξερεις.
Πρωι κοιμασαι τον ηλιο χανεις
τα βραδια ξυπνιος τα ιδια κανεις...
και το ξημερωμα παλι σαν τρεχεις
θολες ματιες απολους κλεβεις..
Θελω να δω εσενα πια απαλλαγμενο απο καθε μορφης νοσηροτητα.
Κι ας ειναι αληθεια πια πως πλησιασες παλι την παιδικοτητα..

υγρος αερας

Πισω απο μια κουρτινα και ενα τζαμι θολο
προσπαθω να διακρινω το τοπιο
αν εχει αλλαξει
αν ειναι ιδιο
αν ειναι ακομα τοσο κρυο
παλι δε βγηκα
δε πλησιασα
μοναχα κρυφτηκα
δεν ανοιχτηκα
μενω σιωπηλη...
κοιταζοντας το τιποτα
περιμενοντας τανειπωτα
διπλα στο τιποτα
Νοσταλγω ελπιζω ναυαγω

αναγκη

Ενα βημα μπροστα κ δεκα πισω
με τον χρονο τα βαζω που δε μαφηνει να ζησω
φιλια στα κλεφτα ολο φευγεις
ολα βιαστικα στη ζωη σου
μισες αγκαλιες δεν προλαβαινεις
εργατης η ψυχη σου
πιασμενοι απο τα λαθη κλεμμενο κ το δακρυ
κρυμμενοι στο σκοταδι διωγμενο πια το χαδι
το βραδυ θα σε δω ξανα μια ζωη σε περιμενω
τα δακρυα κυλουν συχνα μα δε σε χορταινω...
παραπονιεμαι κατατρωω την ψυχη σου
τι να περισωσεις
ολο πρεπει να φυγεις να τρεξεις να μας σωσεις
η φωλια μας εγινε σπηλια που μας καταπινει
η αγαπη μας αφησε ενα ονειρο δε δινει
κρυμμενοι στο σκοταδι διωγμενο πια το χαδι
πιασμενοι απο τα λαθη κλεμμενο κ το δακρυ.

μπρος πισω

η πυλη του απειρου
κηπος μυστικος του ονειρου
ειναι η εικονα του μυαλου μου
τα χρονια που θα ρθουνε του εαυτου μου
ζωγραφιζω
βαζω χρωμα στην αυλη μου
κ αμεσως ξεγελιεμαι επουλωνω την ουλη μου
κατω απτο φως των λιγων αστεριων
διωχνω τη βροχη
ακολουθω τη μουσικη των χεριων...
πισω η πλανη μεχει κουρασει
απο αυταπατες εχω χορτασει
μιση αληθεια το οτι ειμαι ενταξει
παλι θα ρθουν οι σκιες που εχουν σταξει
κ εχουν ποτισει στην πραξη
μενει ακινητη η ζωη κ εγω γυρω της τρεχω
κατι μου φταιει κι ολο το αισθημα για να προλαβω εχω
κανω μια παυση στην αρχη μα τωρα ειμαι στη μεση
γυριζω τωρα μα ολα ειναι πισω
αλλα ειναι ορθια κ αλλα εχουν πεσει

κλουβι

άδεια σκαμπό
ποτήρια σκορπισμένα
στο μπαρ των αναμνησεων δηλητηριασμενες αυταπάτες
βουτηγμενες στο αλκοόλ
πόρτες κλειστές
περιμένεις να ανοίξουν.
με κάποιον τρόπο
θα σε πείσουν
μονάχα αν είσαι τυχερος θα κλειδωθείς στην πίσω πόρτα
κ όταν θα ν ώρα...
στα μουσικα μεσάνυχτα
θα βγεις να ορμηξεις στο κλουβί
που λέγεται ζωή

Ξημέρωσε
λιωσαν τα χιόνια στα βουνά
το φως πια μπαίνει απτά παραθυρόφυλλα κ με ξυπνά.
χαμογελώ κάτω απτά λεύκα σεντόνια .
βγήκε ο ηλιος
όμορφα χρόνια,
ακόμα!
γέμισε λουλούδια η αυλή άνθισαν στις γλαστρές στους κήπούς
στα δαση
πρασίνησαν οι κάμποι

Τι δρόμο πήρε το δάκρυ μου
του φώναξα του θύμωσα

Αν βρεις το κλειδι της αληθειας
μοιρασε το

Μαθε μου δειξε μου απο την αρχη
ειναι η ψυχη μου που αναμεσα σε κενα ακροβατει
Χαιδεψε με τρυφερα
μη πληγωνεις τα ηδη υπαρκτα
τα ηδη υπαρκτα που ναι παλια κ ανοιχτα
αγαπη λεν αυτο που νιωθω
σκληρα σαντιμετωπιζω
κ σβηνω τον ποθο
νανουρισε με
συγχωρεσε με...
με οσα κουβαλαω
αν καταφερεις αγαπησε με
αγαπησε με
και κρατησε με

Αποψε ξημερωνει δυο φορες
τι να ναι τουτο
του ανθρωπου η μοναξια
στεκεται πλαι
κ να μαι παλι
κοιταξα γυρω μου
ευχηθηκα ο πονος
να ναι μονος

Προσπαθω να καταφερω αυτο που η φυση μου αρνειται
προσωπιδοφορο ειναι το εγω μου μεκδικειται
ψαχνοντας στο υποσυνειδητο μου μηπως κατι βρω
κατι που ισως δεν το ειδα κι ομως ειναι εδω
δεν ανοιγει η πυλη υποτονθορυζω μηπως κατι βρω
στην εφετινδα της ζωης λεω κοιτα μην κουραστεις
ολα ειναι εκει εξω μην το αμφισβητεις
σκιμαλιζω τον πυγμαχο της ζωης
ημιβρωτος αν βρεθηκες τωρα μην απορεις
ηταν ο τροπος που χες διαλεξει για να ζεις

Την ψυχη μου ειδες γδυτη
τη δεχτηκες μισοφαγωμενη γυμνη
στο φως του αστρου που χε σβησει
εσκυψες να τη φιλησεις
Ειμαι χλωμη
πηρα χρωμα απτο σκοταδι
σαν σε βροχη
εφερες ονειρα μαζι
μενα σου χαδι
θλιψη...
χαρα
δυο προσωπα
ενα σημαδι
ειναι κοντα
απτη μιαν ακρη στην αλλη
ξημερωνει
ελα κ σκουπισε το χιονι
δειξε το μερος που τελειωνει
οτι αρχιζει δεν τελειωνει

Ολα εχουν σκοτεινιασει. .
Αλλαξε σε μια στιγμη η πλαση
απο το κρυο εχει παγωσει το κορμι
οι δρομοι αδειοι κρυβουν δυνατη σιωπη
φωναζει η σιωπη
η πολη απομακρη μουντη
σαν συννεφο που εξασθενει.
Η βροχη ποτιζει το σκοταδι
αποχρωματιζει καθετι σαν σημαδι
υγρο τοπιο η ψυχη...
στεγνη σαν καταρα
μονοπατι απομερο
μια στιγμη στη γωνιά δυο τσιγαρα

χρονιά χρονιά να το πάμε..
να χαιδέψεις τις πληγές μου
κ γω τις δικές σου.
στο πρίν στο τώρα στο μετά .
μαζί μπορούμε να νοιαστούμε
να σβήσουμε οτι μας πονά.
η αλήθεια που γνώρισα απο σένα για σένα.
η αγάπη που πήρες απο μένα για σένα για μας.
πίσω στο χρόνο το ψέμα παίζει κρυφτό
νικά νικιέται μας προσπερνά ...
ξανα γεννιέται μας χτυπά.
ας καταφέρουμε να το διώξουμε λέγοντας μονάχα αλήθεια
για να υπάρξει κ μετά.
μην αφήνεις άλυτα ερωτήματα
μην αφήνεις κενά.
οτι παρελθόν στρώσαμε σαυτό θα κοιμηθούμε
μαυτό θα σκεπαστούμε.γιαυτό λοιπόν άκου άκου με
σαγαπώ κ μαγαπάς.
μόνο με την αγάπη κ την αλήθεια θα νικήσουμε

Τα βλεφαρα κλείνω
φοβάμαι να μείνω
τρόμαζω με μένα
μα δε λέω να φύγω.
κι είναι τόσα πολλά που έλεγα πως αγαπώ
κ τόσα άλλα ,άλλα ποσα
κρυφα
που εκανα λαθος
μα νομιζα πως τα μισώ

πως. . .

ψεματα μαζι με δαυτους τους απληστους
προδιδουν κ οι πιο δικοι σου
πως να τη νιωσεις την αγαπη αληθινα
ποιος αγαπαει σωστα?
ποιος να πιστεψει πια τα λογια πως?
δεν υπαρχει τροπος
οι ανθρωποι ελεγα εχουν ολοι τους και μια καλη πλευρα
μα απογοητευτηκα,
απατη.
πως να τη νιωσεις την αγαπη?

μοναξια

Ειναι η δευτερη μερα μακρυα απτα σεντονια που ακουμπουσαμε αγκαλια την αγκαλια μας
δευτερη μερα που τα δυο κορμια μας δεν ανταλλαξανε φιλια.
μακρυα σου σιγοκαιγομαι
πνιγομαι κι ας σε θέλω
κοντα σου σαν σε γευομαι
ξανα ζω κ αναπνεω.
αγαπη της ψυχης μου χαδι

ολα τα κρατημενα
του νου της καρδιας
τα πνιγμενα
αφηρημενη
αναπνοη στη ζωη
μπερδεμενη
κενα κ τρυπες
στην υγρη πολη της υπαρξης μας
ο καπνος που αφηνω
γυρναει πισω ...
κ ανεπαισθητα
τον κουβαλαω
το στομα σφιγμενο
με υποψια χαμογελου σενα σωμα δυο οψεων
κ αν λεν ζεστο
το πιασιμο
στη ραχη των χρονων
φυλακιζει
για μια ελευθερια που αναμενουμε διχως τη γνωση του τι συνεπαγεται
πισω απο μια ματια που ολο φυλαγεται

στο περασμα
του ροζ δεντρου
νομισμα της αμφιβολιας
πως δε θα το προσεξεις
κυλησε μια σταγονα
βροχης στο μαγουλο προσεχοντας
ενα γλυφο συννεφο ακριβως πανω απο ματια μεγαλα κ καθαρια αμοιβαιο χαρισμα
στο δυνατο χαμογελο
ενα συρματακι εσκισε την ακρη του φρυδιου καθως κοιταζα ψηλα
με κλειστα τα ματια...
ανοιξα τα ρουθουνια
κ μαζεψα τα χειλη προχωρησα μπροστα λοιδορωντας απροσμενα
εσφιξα τα νυχια
στην παλαμη
κ ετρεξα μες στη βροχη μενα λουρι

Αφού κοιμηθείς
θα κοιμηθώ.
τοτε θα σε χάιδεψω
θαφήσω χάδι τρυφερό
τότε θα σε λατρεψω .
σαναζητώ στη μοναξιά μου
χρόνο δεν έχεις
βιαστικός

Μη τρεχεις
μη γυρευεις,
δως μου μονο ενα φεγγαρι να το πιασω.
μεσα στα χερια μου να το φυλαξω,
ως που να ρθεις να με παρεις .
γιαυτο στασου
μονο στασου .
κρατησε με πριν προφτασω,
μη μου φευγεις
κοιτα πισω,
μενω εγω

φυγη

Τρεχω καπου να κρυφτω
παπαρουνα η κακτος?
Οχι
ενα ξυλινο σπιτι
φοβαμαι
κατι σαν λιμνη
ψαχνω τροπους να φυγω.!

καπου στην πολη

σπασμενο τζαμι στο παραθυρο της ορθιας θέας
μισανοιχτο το παντζουρι που καταπινει οση βρωμια ηταν φυλαγμενη
φως που μπαινει χωρις να διαπερνα τα καλωδια της υπνωσης απορριματα διχως σκουπιδια(λεκεδες) μοναχα σκονη που αφησε ο δρομος στο μπαλκονι