ποιο μισος ποιαν αγαπη ποιον πονο ποια χαρα
ένα καραβι διχως πλωρη σε αχνιστα νερα
κ είναι νυχτα μοναχο του μαζευει ριχνει απλωνει διχτυα
αν ξημερωσει το βυθιζουν μα σαν κανει να νυχτωσει
το φροντιζουν το γυαλιζουν πανω στην επιφανεια για να το ξανα αφησουν
μια σπρωξιά του δινουν για να το αφανησουν
μοναχο ξεμακραινει μοναχο του θεριευει
και ψαχνει για παρεα σαν ακουμπουν τα κυματα μεσα του λαθραια
το ξεγελουν και  γαληνευουν και ετσι τα χανει
πριν τα προφτασει πριν τα αγαπησει τα χει δικασει
ένα καραβι διχως λιμανι σαπισμενο
μοναχο φευγει μοναχο παει τσακισμενο
κι ακομα ελπιζει πως θα φτασει . . .ραγισμενο