μπρος πισω

η πυλη του απειρου
κηπος μυστικος του ονειρου
ειναι η εικονα του μυαλου μου
τα χρονια που θα ρθουνε του εαυτου μου
ζωγραφιζω
βαζω χρωμα στην αυλη μου
κ αμεσως ξεγελιεμαι επουλωνω την ουλη μου
κατω απτο φως των λιγων αστεριων
διωχνω τη βροχη
ακολουθω τη μουσικη των χεριων...
πισω η πλανη μεχει κουρασει
απο αυταπατες εχω χορτασει
μιση αληθεια το οτι ειμαι ενταξει
παλι θα ρθουν οι σκιες που εχουν σταξει
κ εχουν ποτισει στην πραξη
μενει ακινητη η ζωη κ εγω γυρω της τρεχω
κατι μου φταιει κι ολο το αισθημα για να προλαβω εχω
κανω μια παυση στην αρχη μα τωρα ειμαι στη μεση
γυριζω τωρα μα ολα ειναι πισω
αλλα ειναι ορθια κ αλλα εχουν πεσει