αναγκη

Ενα βημα μπροστα κ δεκα πισω
με τον χρονο τα βαζω που δε μαφηνει να ζησω
φιλια στα κλεφτα ολο φευγεις
ολα βιαστικα στη ζωη σου
μισες αγκαλιες δεν προλαβαινεις
εργατης η ψυχη σου
πιασμενοι απο τα λαθη κλεμμενο κ το δακρυ
κρυμμενοι στο σκοταδι διωγμενο πια το χαδι
το βραδυ θα σε δω ξανα μια ζωη σε περιμενω
τα δακρυα κυλουν συχνα μα δε σε χορταινω...
παραπονιεμαι κατατρωω την ψυχη σου
τι να περισωσεις
ολο πρεπει να φυγεις να τρεξεις να μας σωσεις
η φωλια μας εγινε σπηλια που μας καταπινει
η αγαπη μας αφησε ενα ονειρο δε δινει
κρυμμενοι στο σκοταδι διωγμενο πια το χαδι
πιασμενοι απο τα λαθη κλεμμενο κ το δακρυ.