το βραδυ ετουτο υπαρχει μια σκοτεινια τοσο βαθια που κανει θορυβο
η νοσταλγια μακουμπησε δειλα
το να θυμασαι καμια φορα μοιαζει με τιμωρια
κι ειναι τοσο γλυκα εκεινα τα παλια
χανομαι παλι πισω στη ζωη πριν καταφερω να ρθω στο τωρα
τα βλεφαρα κλεινουν
νιωθω το κεφαλι μου γεματο
προσπαθω να το ελαφρυνω μενα χαμογελο κ ερχεται το συναισθημα
ηταν πολλα αυτα που ειχα κ ακομα λιγα αυτα που θα θελα
μα τωρα πια
μοιαζει να λιγοστεψαν τα πολλα κ τα θελω απο τα λιγα φανταζουν απιαστα
γιατι τρομαζω
τρεμει η ψυχη δεν ησυχαζει
παντα ενας χτυπος της καρδιας ειναι πιο πισω η πιο μπροστα
ποτέ κανονικα
η απο πονο πιο αργα
ειτε απο τρομο πιο γοργα
αυτα τα δακρυα πεφτουν καυτα μες στην ψυχη
πριν τα γνωρισει
πριν τα ακουμπησει
ηταν αγνη