διχως τελος ποια αρχη
τα ονειρα μου ειναι εκει
με κοιταζουν σιωπηλα
απλα φευγουν μακρυα
κ οσο χανονται πονανε γλυκα
η νυχτα εφτασε νωρις ειναι ηδη αργα
κι αυτα που θα θελα μικρα κ απλα
που ομως δεν τα χα
βαζω μπρος την καρδια
να παψουν να με νοιαζουν τα ολα
σαν φτερα να φορω
ελευθερη πετω διχως εμενα
ποσες φορες ειπα θα φυγω
μα μου χε γινει συνηθεια κ πισω κοιταξα
κ οσο θα μενω θαρρωσταινω
τρεξε κ φωναξε
παρε μια ανασα
γυρω σου κοιταξε
μειναμε ολοι με τα ματια μας παρεα
που δεν ξερουν να βλεπουν
που δε ξερουν να ανοιγουν
μονο άδεια οπως ηταν κλεισαν
σφραγισαν