τι να πω,πως να ταρχισω και ποιος να καταλαβει?!Γραφω μαυρα,γυρω νιωθω τα βλεμματα να με τρυπουν,ταχα νομιζουν ξερουν...Εχει πονεσει η δικη μου ψυχη,ειναι γεματη τρυπες γιαυτο και μπαζουν τα συναισθηματα,γιαυτο με επηρεαζουν...Τι κι αν δε κλαιω,μπροστα σας δε μου κανει κεφι να δειξω το παραμικρο.Μεχει τρομαξει η ασχημια σας ,γιαυτο θα σας αφησω να νομιζετε πως αυτο που βλεπετε ειμαι εγω.Χμ..Ποσο με μπερδευετε μα δε θα σας πιστεψω..Δε θελω να μου βρωμισετε οτι εχει απομεινει.Με σακατεψατε κ αυτο σας το κραταω!Οχι πονηρα,η δικη μου καρδια δε χωραει τετοια.Ματια γεματα,αδεια δεν εζησα ποτε,και στο λαθος με παθος.Εμπνευση παντου, παντου βλεπω χρωματα, βλεπω και γκριζα.. Διαφερω κι ας αμφεβαλα σε καποιες μικρες στιγμες.. Δεν ειμαι σωστη, ειμαι αυτο που ειμαι! Μεγαλωσα μες στα σκουπιδια, καποια αξια θα χαν θαρρω. Τα σημαδια μου φυλαω καλα, να κρυβομαι γνωριζω.. Δεν ειδα ματια καθαρα, κι αν ειδα ηταν λιγα, παραπονο μου.! Τη βολεψια δε την εμαθα, αλλου κοιτουσα μα με προδωσε ακομη κι ο εαυτος μου, δεν τα βαζω με κανεναν , με μενα θυμωνω... Το παιδικο κορμακι μου μελανιασαν πολλες φορες μα δεν απλωσα τη γροθια μου,τους φοβους μου κρατουσα στη γωνια.Λυγιζα απο πονο στην ψυχη, του κορμιου ο πονος περναει, κι ας φαινονται τα σημαδια εκει που δε φαινονται να κοιτάξεις