καθε φορα περιμενα,έμενα στην αναμονη
σε γυρευα στο τιποτα ζηλευοντας καθε επαφη του ανεμου
ημουν εκει,κατω απτο στρωμα
αφου κ στο μαζι βρισκονταν χωρια οι ανασες
στα πρωινα τα αγρια με σφραγισμενα στοματα
κι ολο περιμενα τις λεξεις σου να ακουσω
φευγιο και κλειστες πορτες εβρισκα
στη σοφιτα της απομονωσης
που δισταζα τη σκαλα να διαβω.
κρυφοκοιτουσα τη ζωη μας
στο υπογειο που βρισκονταν ολα τα σημαντικα σου
χωρις να μπαινω στη ζωη σου
ξημερωνα να σε κοιτω.
2 φλεβες στο μετωπο
κοιμοσουν
δινοντας αναπνοη κλεμμενη στη δικη μου
εφευγες πριν ξυπνησω
κλεινοντας τα ματια για την αισθηση που αφηνες πισω σου
μα δεν προλαβαινα
παρατηρουσα τη ματια σου
λαχταρωντας να πεσει στο διψασμενο μου κορμι
κι ολο πιο μακρυα
διωγμος και προσμονη να το προσεξεις
εμεινα στην αναμονη του χρονου του χαμενου
βρεθηκαμε στα ερειπια
θα σωσουμε τα παντα ακουστηκε
χαθηκαμε
χωριζοντας ψυχες στιγμες
σε σφραγισμενες τσακωμενες εποχες