εαυτου μοιρα

Συννεφιαζει σκοτεινιαζει
ειναι η ωρα του ουρανου
κ στον δρομο λιγοι φιλοι
τωρα φευγουν παν αλλου
φευγω χανομαι φωναζω
μπας κ ακουσει ο ντουνιας
βλεπω κοσμο κ τρομαζω
σαν εμφανιστω με μιας
στην ομιχλη παν τα ιχνη
δοκιμαζω να σταθω...
επουλωνω την ουλη μου
ψαχνω καπου να πιαστω
βροχη ποτιζει το σκοταδι
υγρο τοπιο η ψυχη
κ στο πρωτο το σημαδι
η πολη απομακρη μουντη
Σε μιαν ακρη βολεψε με
παλι θα φυγω δε κρατιεμαι
παλι θα φυγω δεν κρατιεμαι

σε μιαν ακρη βολεψε με