Ανυποφερτο κορμι μου δωσανε
νιωθω σαν να με διωξανε
την βαρια μου την ψυχη σαν κουβαλαω
στο σοκακι πουγεννηθηκα ξανα γυρναω
κουτρουβαλαω
κολλησα στο παρελθον
κι ολο πισω κοιταω
ορμαω
κατι ψαχνω να βρω
μα δε ξερω που παω...
ολο μπροστα μου το βρισκω
οπου κι αν παω το συνανταω
στο υποσυνειδητο σαν μπω
θανοιξω τα φτερα μου
ισως ελπιζω πως θα καλυψω τα κενα μου
ναφησω πισω πια τα φρενα
την αμυνα μου
κ να οδηγησω εγω το σωμα αυτο
χωρις προηγουμενα
κοιτωντας μονο μπροστα
κοιτωντας μονο χαρουμενα

χωρις να χασω τον δρομο ξανα