Την πιάνω την κάφτρα,μην απορείς ...Στάχτη την έκανα ..

Άχρηστη είναι να την πετάξω ,να την πετάξω να απλώσει μακρυά,να σκορπίσει.!

Στις χούφτες θέλω να κρατήσω την καλημέρα ,της θάλασσας το αλμυρό νερό το διάφανο.
Σε βράχους να περπατήσω ανταμώνοντας γλάρους.
Κι ως εκεί που φτάνει το μάτι,που ποτέ μου δεν πήγα,να φτάσω ....Εκεί...
Στην όμορφη γωνιά των φώτων,με τα καφενεία και την περίσσια ανθρωπιά και τους κήπους.
Εκεί θα ζήσω.. Κάτω απ'τα δέντρα της αυλής, μ'αυτούς μονάχα που χουν ψυχή,που πάλεψαν ,που χαμογελούν ακόμη.Με το αεράκι που φέρνει μυρωδιές...Που παίρνει αναπνοές βαθιές.. .Εδώ...
Εδώ είναι ωραία.!!!!

Πότε ήρθαμε ως εδώ,πίσω από τις ζωές μας κρυβόμασταν...
Πιο πολλές ήταν οι νύχτες,τη μέρα χανόταν η ύπαρξη μας,

σε πρέπει,σε μη, στην ίδια τη ζωή!

Κάπου κάπου ανταμώναμε,όπως την πρώτη εκείνη φορά,μόνο που δεν ήταν ίδιες οι ματιές,

δεν συντονίστηκαν.Στιγμές,χρονιές,από άλλους κόσμους,άγνωστους!

Ποτάμι που πίσω σε γυρνάει...Έχουν αλλάξει πια οι γέφυρες...
Τίποτα δε μοιάζει να ναι ίδιο,τίποτα...Μονάχα που συνάντησα τον εαυτό μου πάλι εκεί...
Μια αφορμή να εκδηλώσω όσα καθρεφτίστηκαν,κάπου ενδιάμεσα ένα ποτάμι και μια γέφυρα.!Αναζητώντας μες στη ζωή που κυλάει, και σ'ότι μένει στάσιμο,τόσο κοντά,τόσο μακρυά...
Πέτρινα μονοπάτια ξεχασμένα,μα τόσο γνώριμα....Πνίγοντας κάθε θυμό,σαν ξένο σώμα.
Βήμα βήμα..Επιστροφή!Σ'ότι με έφερε εδώ,για να γυρίσω.
Σ'αυτά που χάραξα χαμογελώ και συνεχίζω.!!

Φωνές αλλιώτικες πυκνές
στο άγγιγμα τα δάκρυά σου.
Φύγαν πριν φτάσω οι στιγμές,
κλεμμένη νιότη που κρατεί μες στην καρδιά σου.


Κι ήρθαν και φύγαν οι χρονιές,
λίγο λίγο ψαλίδισαν απ'τα όνειρα σου.
Απ'το βελόνι λείπαν οι κλωστές
που χες κεντήσει φυλαχτά σου.


Στραμμένο νόμιζες σωστά,
πικρόχτιστο αδειανό σ'αφήνει.
Σ'ανηφοριά ψιθυριστά
ο πόνος σου ξεδίνει,
ακούραστα δρασκελιστά
τυλίγει και σε πίνει.

Γυναίκα απροσδιόριστη φωτιά,

τα πατουσάκια των ονείρων σου τυλίγει.

Φοβισμένα,θαρραλέα κ δειλά

κήπους που δεν περίμενες ανοίγει.

Τι δύναμη τι εμορφιά,

μικρή μικρή ας είναι δε σ'αφήνει.

Στο πρώτο άγγιγμα σου σιωπηλά,

υπόσχεση γλυκιά,κοντά σου γείρει.

Σαιτα πυροτέχνημα,ζωηρά

μπρος σ'ότι λες τρέχει κ πίνει.

Να δώσει απ'τα πολύτιμα δώρα ακριβά,

στην αγκαλιά της που δεν κλείνει!

Πρωινά λουλουδιαστά με θησαυρούς,

νυχτιές σαν ξαγρυπνά δεν την ακούς!

Μες στο δυσβάσταχτο χορό...
Ένα διπλόκλειστο σεντούκι κλαίς,
που χω φυλάξει απο καιρό!
Πριν το εξερευνήσεις δες...


Πνιγμένο φόρεμα φορώ,
σκιφτή σαν πάψω θες
του δειλινού σημάδι υγρό,
δεν το συνάντησες στο ψες!


Ειν ο καθρέφτης της ψυχής
στεγνό ποτάμι σαν διψάσω.
Γεφύρι κίβδηλο,περπατητής...


Βρεμένο έδαφος να σε χορτάσω...
Πριν την αυγή θακυρωθείς
ειν ώρα ετούτη να τον σπάσω!

Ψυχισμός στο εκτελεστικό απόσπασμα,σακάτεμα,ματωμένα ψυχοφάρμακα...
Τα μικροπλάσματα πληγή, λευκό δωμάτιο αυτοσυντήρησης..
Η καγκελόπορτα της αφετηρίας αναμένει στο λιόγερμα της ημέρας...
Λαβύρινθος...Οι σκάλες κυλάνε από την αηδία..Συρματόπλεγμα ρεύματος....
Παραμέληση... Υποομάδα σ'ετοιμότητα!!!
Οι αφηνιασμένες σάρκες αφήνουν κρότο...
Παραιτηση.....Αναθυμιάσεις σκοτεινής  ύλης.........

Χλωμάδα μωρού.
Σάββατο,δεν άρεσε..
Μεγάλα άκρα και χαρακτηριστικά άσχημης παραμόρφωσης..
Παράσιτο μητέρας άρνηση αποδοχής...
Πίσω πίσω 2 κόκκινα χείλη επιβλητικά κέρδισαν τον κόσμο,αποδοχή..
Στο μετά ξεπρόβαλλε μορφή ασύντρεχτη ,άρρεν...Αποδοχή...
Ανυπεράσπιστο απροστάτευτο σύνολο πραγμάτων..
Χαράζει αφανισμός,ατυχής έκβαση !
Το κόστος στο ναυάγιο αδιαπέραστο. .
Ακάρεα στα απομεινάρια ,προσφορά μοχθηρή,διαφυγής ..

Αρχή του τέλους ,στιγμή του νέφους ..
Κάπως έτσι δόθηκαν σάπιες βάσεις.
Τα μικροπλάματα της υποομάδας,καταδικάστηκαν να παλεουν χωρις να φταινε.
αποφαγια στα στομαχια,δαγκωματιες για χαδια στην υποτιθεμενη θαλπωρη ..
σαν δικαιη διαρκεια αντοχης,εμπηξε τα νυχια της στην αγνοτητα της ιδιαιτεροτητας,που δοθηκε ως γονιδιο. τα απορριματα της υποδοχης,εθρεψαν τα μικροπλασματα ,καποια αξια θα χαν θαρρω .
μεταπηδησαν στα ωριμα αγουρα χρονια .
εντελη ξεπεσμος.φως που μπαινει χωρις να διαπερνα τα καλωδια της υπνωσης .
φαγωμενα ονειρα τολμης .δεν ανηκει τιποτα στα μικροπλασματα,περιφερονται δεμενα ξεχωρα,μισοελπιζοντας πως θα καταφερουν να υπαρξουν. .εξαντλιση,ανοχη στα προσωπεια τους.αληθεια ψυχης και δοτικοτητας χαμενη. 

βραδια παρεμειναν κλειστα

καθαρσης εμπνευσης πινελια

τα πιασιματα στασιμα γνωστα

στη θυμιση της υπαρξης ανεμελια

αν ειν τα λαθη τολμηρα 

ριζωνουν στην ψυχη

γινονται βραδια φθονερα 

που αφηνουν εποχη

ποιος δεν πονεσε στιγμη

για τον χαμενο χρονο

ποιος δε χρειαστηκε πυγμη

να σβησει αυτο τον πονο

οτι εμεινε ειναι σταχτη

αφημενη σαν πετραδι

στων ματιων σου το ψεγαδι

αφηνοντας μου γλυκο αχτι

Τουλιπα μου ψιχαλιστη
του ονειρου μου ανθος
δακρυβρεχτη και στολιστη
σαν του χειμωνα ανθος

σαριθμητο ριζαρι θα μπλεχτω
το μαρασμε κοτσανι κοψε
σαν απτο δακρυ θα βρεχτω
ζητω χαμογελο ταποψε

μονο για σε δειλο μου εσυ σπουργιτι
να κρυψω να μου γιατρευτεις
τη λυπη σου τη χαρμολυπη

να σβησω στο οτι εσυ πονεις
αγαπη της ψυχης μου χαδι
να ιδω δροσια που σαν πουλι θα ευτυχεις

αστραφτερα
βουνα
γελασαν
δροσισαν
ελπιδα
ζωης
ηλιοσταλακτη
θαυματουργη
ιπταμενο
καβουκι
λαμπερο
μικρο
ντυθηκε
ξαστερα
ονειρογεματα
οιστρος
παραμυθενιος
ροδοπεταλα
σιροπιαστα
τρουφας
υπεροχα
φανταχτερα
χαριτωμενα
ψιχαλιστα
ωραιοφυλλα

και παλι εδω,καπου στη μεση θα ναι η ζωη μου ...ποτέ μου δεν τη βρηκα ,αλλου μου δειχναν ,αλλου κοιτουσα...δεν ξερω...επνιγα παντα τις ορμες του εαυτου μου,οτι ορμουσε να βγει απο μενα  το σφινωνα το φυλακιζα το ξεχνουσα...κ αφηνα να βγει απτο κορμι μονο σιωπη ...ετσι ηθελα..ετσι νομιζα ..ισως ,δεν ξερω...αδεια πακετα φτωχα αποτσιγαρα ...θα ναι ο εαυτος μου που εκδικειται για οσα του στερησα...ουρλιαχτα η ψυχη μου .μα τι δωματιο διαλεξα,ποιος αλλος να φταιει?ποτέ δεν εδειξα..κλειδωμενες προδωσιες,λογια αγαπης μεσα σε σιωπες που διαλεξα..δαγκωματιες τα χαδια μου.. ολα κρατημενα ...πια γιναν αχρηστα.....εστηνα παγιδα στον εαυτο μου καθε μερα . σκονταφτα κ νομιζα πως πεταω..καταδικασμενα κυτταρα απο μενα ,για μενα...ουτε πριν ουτε μετα...ΤΩΡΑ..     .....      .....      ......          .....     .....          ......εσχατος     περαστικος.....    .....    .....     .....     ..................................

Κάθε φορά στο ξύπνημα λεπτάδι η αναπνοή μου.

Δε χρειάζομαι ούτε το πράσινό σου,ούτε τον ουρανό σου.

Εγώ σου τα δωσα χωρίς να τα εκτιμήσεις!

Θα κουβαλήσω για να αδειάσω,

αλλιώς δε γίνεται!

Πέρα από τις βαθιές αναπνοές 

κάτι άλλο θα υπάρχει.

Ίσως πάλι εσένα συναντήσω, 

μου φαίνεται πως κ αυτός ο δρόμος σε σένα θα με βγάλει,

μα θα ναι άλλο το τοπίο .

Τώρα είναι η ευκαίρια να σου χαμογελάσω 

πρώτη φορά μ'αυτό τον τρόπο..

Στα κουρασμένα μας φιλιά,

που άλλοι μας οδήγησαν,

βάζω παρελθόν να τα σφραγίσω.

για να γιομίσω το παρόν,μέλλον να σου δωρίσω.

Και θα ναι άλλα τα σ'αγαπώ. .όλο δικά μας !

Πνοή πνοή θα φτάσουμε..θα γνωριστούμε πάλι.. 

θα σε ξεχάσω. .Για να σε μάθω !

Αλλιώς δε γίνεται!

Θα ξεκινήσουμε απ'το τέλος αυτή τη φορά ,

κι ίσως μας δείξει την αρχή..

μια ακριβη στιγμη περιμενα να ανθισεις
 δευτερη φορα την πορτα να χτυπησεις
εκρυβα ακριβα τον ποθο μου για σενα
εγωιστικα  τα χρονια μοιρασμενα
ζητησα αλλαγες μα εθελοτυφλουσες
πηραν οι χρονιες τον κοπο που ζητουσες  

σονειρευτηκα

 επικυνδινα πλαι μου να περπατησεις
για αλλη μια φορα αγκαλια να μου δανεισεις
σε ονειρευτηκα
σε ονειρευτηκα

2η φορα να με διεκδικησεις
πριν το αφιερωμα συγνωμη να ζητησεις
εκανα πολλα αρκει να επανορθωσω
τι καταφερα την πορτα να κλειδωσω
ελα και φωλια θα χτισω εγω για σενα
με τα κεντητα αισθηματα αναμενα.
σε ονειρευτηκα.  

επικυνδινα πλαι μου να περπατησεις
για αλλη μια φορα αγκαλια να μου δανεισεις  
σονειρευτηκα
σονειρευτηκα

τοσα χρονια δεν καταφερα να σε χω
διπλα μου κ ομως μακρυα σου να αντεχω
στην αυγη που χαθηκα γυρνουσες
κλειδωμενη τη μορφη σου μου κρατουσες
θυσιασαμε τη νιοτη ισωπεδωσαμε
καταφεραμε την αγκαλια μας να προδωσουμε


σε θελησα σα λατρεμενο δεν το ζησαμε
τα ονειρα κ τα φιλια στην ακρη αφησαμε
τωρα πια τι σου γυρευω
χωριστος εμεινε ο δρομος που ικετευω


 ζητησε μου την αρχη σαν αφορμη
διωξε με αν δεν υπαρχει αλλη αντοχη
ποια ευκαιρια
ποια χαμενη σωτηρια
2 φιγουρες σιωπηλες
διχως δυναμη κερδισαν οι απειλες


σε θελησα σα λατρεμενο δεν το ζησαμε
τα ονειρα κ τα φιλια στην ακρη αφησαμε
τωρα πια τι σου γυρευω
χωριστος εμεινε ο δρομος που ικετευω

αδιορατο
βλεμμα
γλαφυρο
διστασε
ετοιμορροπο
ζητησε
ηθελε
θαρρος
ικανοτητα
κατανοηση
λειπεις
μελαγχολω
νυχτες νυχτες
ξεφευγω
ονειροβατω
ποθος
ριγος
σκεψεις
τυραννιας
υποχωρω
φθειρομαι
χρεωνω
ψαχνω
ωθω

στην αυγη που χαθηκα, μαφησες...

κρατησα τη σιωπη σου

θεση δεν κρατησες ποτε

παλευα ναποδειξω

λοστος τα χρονια στην ψυχη

βραχος σπασμενος με πληγες

φιμωτρο μου λεγαν κ εγω ακουγα

αδιστακτοι στην υπαρξη της αθωοτητας

η ζωη μου βαφτηκε με το χρωμα της αληθειας
αγγιξα την ευτυχια
με κοιταξε τονειρο
εζησα την ουσια
γιατι διαλεξα τα απλα
τα μικρα
οχι αυτα που ελαμπαν επιφανειακα
μα αυτα που η λαμψη τους βρισκοταν βαθια
η αληθεια ειναι εκει που δεν κοιταξες
η ευτυχια βρισκεται σαυτα που θεωρεις ασημαντα
μην προσερνας την ομορφια που κρυβουν τα απλα πραγματα
μην κοιταζεις μακρυα
ολα ειναι εδω
μπορεις να τα παρεις στα χερια σου

ασθενικα στη βροχη της ημερας
αστραφτε στα προσωπα μας
δινοντας εικονες που μας μαγεψαν
αποτυπωμα σφραγισε τον χρονο που φαινεται στα κορμια μας
η νυχτα εδειξε οτι ηταν αγνωστο
στην πιστη που δε θελησα να δεχτω
χαθηκα
ξεχασα εμενα
κουλουριασμενη
με μια αγωνια να νοιαστω
ναλλαξω
καινουργια μερα σε καθε ξημερωμα
ελπιδα αναγκης

Ατολμα(ατονα ασθενικα)
Βαδιζω
Γευομαι
Διαισθανομαι
Εευελπιστω
Ζοριζω
Ηθελημενα
Θρυμματιζω
Ικετευω
Κεντριζω
Λόξα
Μουντη
Νηστικα
Ξεμυτιζω
Οριακα
Περιεργαζομαι
Ρωτω
Σιωπηλα
Τυχαια
Υπεκφευγω
Φευγω
Χτιστα
Ψιθυριζω
Ωσοτου γνωρισω

μια ασημαντη

ακριβη σημασια

λυτρωτικη αξια

πνιγμενος πονος

χρονος αδυσωπητος 

στο αδειο μαζι

κρυφτο στο ψεμα

πληρωμη εφηβείας

παλη λυτρωτης