βραδια παρεμειναν κλειστα

καθαρσης εμπνευσης πινελια

τα πιασιματα στασιμα γνωστα

στη θυμιση της υπαρξης ανεμελια

αν ειν τα λαθη τολμηρα 

ριζωνουν στην ψυχη

γινονται βραδια φθονερα 

που αφηνουν εποχη

ποιος δεν πονεσε στιγμη

για τον χαμενο χρονο

ποιος δε χρειαστηκε πυγμη

να σβησει αυτο τον πονο

οτι εμεινε ειναι σταχτη

αφημενη σαν πετραδι

στων ματιων σου το ψεγαδι

αφηνοντας μου γλυκο αχτι