ασθενικα στη βροχη της ημερας
αστραφτε στα προσωπα μας
δινοντας εικονες που μας μαγεψαν
αποτυπωμα σφραγισε τον χρονο που φαινεται στα κορμια μας
η νυχτα εδειξε οτι ηταν αγνωστο
στην πιστη που δε θελησα να δεχτω
χαθηκα
ξεχασα εμενα
κουλουριασμενη
με μια αγωνια να νοιαστω
ναλλαξω
καινουργια μερα σε καθε ξημερωμα
ελπιδα αναγκης