Ποιος να με ξεκλειδώσει απόμακρο μου φύλλο; Πνοή πνοή δειλή.
Πώς να χαθώ πριν φύγω; Αφού νικώ για λίγο,απόβραδο κρυφτό.
Σ'ανύποπτη ανηφόρα,συνομιλεί η ανημπόρια,δυο όψεις αιχμηρές.
Και πνίγω το σκοτάδι,πόλεμος και το χάδι,σ'απόμερο σκοπό...

Αν ανταμώσω πάλι ζωής πνοής σημάδι,ίσως να λυτρωθώ...
Ήταν αρχή φλεβάρη.Το πρώτο αγνό σου χάδι που γνώρισα,κρατώ!
Έφυγες μες στα χιόνια,αφήνοντας σπουργίτια...Καρδιές πνέουν βροχή.
Και μείναμε μονάχοι,σε ανταρτών κατάρτι..Και όλο να ξεγλιστρώ.
Μπήκα σε πλοία ανθρώπων,είδα τη φτήνια είδα,απόμακρα θα ζω!


Σχολεία...Πάρκα...Θρανία...
Όρεξη για ζωή!
Κενά...Γιατί...Και αλμύρα...
Λαχτάρα αποδοχής!

Γύρω απ'τη θάλασσα βαδίζαμε..

Τόσο μαζί,μα χωριστά αρμενίζαμε...

Μια ζωή χωρίς σ'αγαπώ,έχοντας πάντα ίδιο καιρό!

Κι αν τα χέρια αγγίζαμε,

με γυρισμένες πλάτες ζήσαμε!

Στην κάφτρα του τσιγάρου ένας κόσμος.
Στο βάθος φώτα αναμμένα ακόμα,
στα μεσάνυχτα.
Ένα μέρος στη φύση ξεχασμένο,
μ'ανθρώπους βράχους σπασμένους
που δε μπορούν το σκοτάδι.
Ξυπνάν τη νύχτα,απλά υπάρχουν,
αφημένοι!
Τα φώτα μένουν αναμμένα στην ενοχλητική σιωπή της μοναξιάς.
Άδεια δωμάτια,κάθε πόρτα σφραγισμένη..
Η στάχτη από τα κάρβουνα της σόμπας στη γωνιά του κόσμου,
κρατάει ακόμα,τη ζεστασιά στη μοναξιά που ολόγυρα φωνάζει:
έρημος κόσμος.......... 

Πάρτο βουνό και τρέχα!

Φτάσε στον ουρανό,κάτω απ'τη θάλασσα στο βυθό.

Το γαλάζιο τ'όνειρο τ'ουρανού,το διάφανο...
Στα σύννεφα...

Των ψαριών,των ορυκτών.

Σ'ένα βαγόνι μπες,βγες στο μπαλκόνι,στην αυλή...Δυο μονοπάτια...Διάλεξε!
Άπλωσε την περηφάνια σου,στέγνωσε τη.!!!....Φτωχή αριστοκρατία ως τα πέρατα. . .    . . .    . . . 

Λάμπω τρεμοσβήνοντας στην εποχή του χρόνου,

τούνελ ρωγμών ασύμμετρων ηχούν μες στα οστά μου.

Φωλιές αχνές διακρίνονται στα ύστερα του πόνου,

στον πόλεμο που διάλεξαν γυμνό τον εαυτό μου!

Φωτιές παιδιών αβάστακτων στην ερημιά του φθόνου,

μουτζουρωμένα πρόσωπα ανάσες στον παλμό μου.

Ψυχές γδυτές ωρύονται στις δαχτυλιές του φόνου,

των αγαθών το ριζικό σκλαβιά του κάθε ατόμου.

Δυνάμεις αδυσώπητες μαρμαρυγές αιώνων ,

ένοπλες στοές ,καρδιές σκυφτές αθώων! 

Ένας κόσμος δίχως φρένα ακατάπαυστος,
κι είναι ο νους με σημάδια γιομάτος.
Αν απόψε φωνάζει η ψυχή μου,
σε μια ώρα που η ελπίδα τρομάζει,
περασμένη  είναι η ώρα όλοι λείπουν...
Κι είναι τα δύσκολα υπολείμματα χρόνου,
μ'έναν τρόπο κανείς δεν ακούει!