Λάμπω τρεμοσβήνοντας στην εποχή του χρόνου,

τούνελ ρωγμών ασύμμετρων ηχούν μες στα οστά μου.

Φωλιές αχνές διακρίνονται στα ύστερα του πόνου,

στον πόλεμο που διάλεξαν γυμνό τον εαυτό μου!

Φωτιές παιδιών αβάστακτων στην ερημιά του φθόνου,

μουτζουρωμένα πρόσωπα ανάσες στον παλμό μου.

Ψυχές γδυτές ωρύονται στις δαχτυλιές του φόνου,

των αγαθών το ριζικό σκλαβιά του κάθε ατόμου.

Δυνάμεις αδυσώπητες μαρμαρυγές αιώνων ,

ένοπλες στοές ,καρδιές σκυφτές αθώων!