χωρίς αποκούμπι..καποια στιγμή μες στη ζωή βλέπεις μπροστά σου έναν δρόμο φαγωμένο που χει αλλάξει.. Κάτι λείπει, κάτι θυμήθηκες.. Μπροστά σου ο εαυτός σου ...ο αέρας σε ξυπνάει και ψάχνεις κατι γνωριμο ,κοιτάζεις πίσω ξεμενεις κατω απο το φανάρι ... Βάζοντας τα χέρια στο παλτό αντικρύζεις τις εποχές σου ..μια ρυτίδα πάνω απτά χείλη για να καλοδεχτεις ότι δεν ξέρεις..

Η βροχη κυλαει και η μουσικη ακουγεται εξω απο τα παραθυρα..Δε σε παίρνουν σοβαρά περαστικε ...Ειναι ο δικός τους κόσμος και δεν ασχολούνται με τίποτα πέρα απο τον εαυτό τους...Ηχοι..κινηση ουρλιαχτα.Πως χαλαρώνουν οι άνθρωποι στη μοναξιά τους; Αν κλείσουν τα ματια και αφαιθουν;χαλαρώνουν;γιατί ξέρω έναν άνθρωπο που δε ξεντυνεται ποτε...δεν έχει και πυτζαμες...

Ζούμε νευρικά...Όταν σε καταπίνει η ίδια σου η ζωή, και οι τροχοί της αμαξης κυλάνε περιπαιχτικα. Όταν δινεσαι στο τίποτα και οι στιγμές μοιάζουν μετεωρες... Με την απραγια του χτες και του σήμερα δεν προλαβαμε να δούμε τον εαυτό μας ,το χαμόγελο σου που δε φροντισες,σβήνει... Σβήνει και αυτό μαζί με τις σκέψεις των ονείρων που βολεψες όπως όπως σ'ενα δωμάτιο.. Και εμεινες να κοιτάζεις τον ουρανό και την κίνηση που έφερναν τα σύννεφα...!!!

Σε ποιο σκοπό χορεύεις; ποιο χάος αγναντεύεις;

κάτω από ποιες ψιχάλες φουντώνουν αστραπές;
σε ατόφιο μονοπάτι θα τρέξεις σαν θεριέψεις,

στο γρήγορο ανηφόρι της άξαφνης σου βλέψης!

Σαν κανείς να μην είδε το πνιγμένο αχνό σκίτσο,
περίγραμμα ζωής από αδικία κλεμμένο.
Φευγαλέο ..
.. και υγρό! Ξένο ..


Λόγια απόψε υποσχέσεις,μες στο χθες ανυπαρξία.
σαν το βράχο στον ήλιο θα στεγνώσει η ιστορία,
κι αν υγρός ξεδιπλώσει τα πετράδια του ονείρου,
θα ανθίσει το ξένο στην ελπίδα οικείο.


Θεατής μες στο τρένο που κυλάει η ζωή,
είναι οι ράγες και οι σάρκες που πατούν στη ρωγμή.


 Ακροστιγμές λαμπυρίζουν πριν φύγουν,
το κλειδί σαν κρατήσεις άνοιξέ τες αργοσβήνουν !

Σε άσπρες και κοκκινωπές αποχρώσεις,
μελωδίες κελαιδίσματα στον ήλιο!
Μισάνοιχτα παράθυρα,μισάνοιχτα πακέτα δόσης,
στιγμές ανίερες αναμονής βροχή στο κρύο.


Κοφτά καλώδια και σκέψεις προδοσίας,
σε καναπέδες ξέστρωτους,μοιάζει με τιμωρία.
Μέρες αλλιώτικες χαμένης φαιάς ουσίας,
κόντρα στον ερχομό σου,αιχμής πορεία!

Ποιος να με ξεκλειδώσει απόμακρο μου φύλλο; Πνοή πνοή δειλή.
Πώς να χαθώ πριν φύγω; Αφού νικώ για λίγο,απόβραδο κρυφτό.
Σ'ανύποπτη ανηφόρα,συνομιλεί η ανημπόρια,δυο όψεις αιχμηρές.
Και πνίγω το σκοτάδι,πόλεμος και το χάδι,σ'απόμερο σκοπό...