Ζούμε νευρικά...Όταν σε καταπίνει η ίδια σου η ζωή, και οι τροχοί της αμαξης κυλάνε περιπαιχτικα. Όταν δινεσαι στο τίποτα και οι στιγμές μοιάζουν μετεωρες... Με την απραγια του χτες και του σήμερα δεν προλαβαμε να δούμε τον εαυτό μας ,το χαμόγελο σου που δε φροντισες,σβήνει... Σβήνει και αυτό μαζί με τις σκέψεις των ονείρων που βολεψες όπως όπως σ'ενα δωμάτιο.. Και εμεινες να κοιτάζεις τον ουρανό και την κίνηση που έφερναν τα σύννεφα...!!!