χωρίς αποκούμπι..καποια στιγμή μες στη ζωή βλέπεις μπροστά σου έναν δρόμο φαγωμένο που χει αλλάξει.. Κάτι λείπει, κάτι θυμήθηκες.. Μπροστά σου ο εαυτός σου ...ο αέρας σε ξυπνάει και ψάχνεις κατι γνωριμο ,κοιτάζεις πίσω ξεμενεις κατω απο το φανάρι ... Βάζοντας τα χέρια στο παλτό αντικρύζεις τις εποχές σου ..μια ρυτίδα πάνω απτά χείλη για να καλοδεχτεις ότι δεν ξέρεις..

Η βροχη κυλαει και η μουσικη ακουγεται εξω απο τα παραθυρα..Δε σε παίρνουν σοβαρά περαστικε ...Ειναι ο δικός τους κόσμος και δεν ασχολούνται με τίποτα πέρα απο τον εαυτό τους...Ηχοι..κινηση ουρλιαχτα.Πως χαλαρώνουν οι άνθρωποι στη μοναξιά τους; Αν κλείσουν τα ματια και αφαιθουν;χαλαρώνουν;γιατί ξέρω έναν άνθρωπο που δε ξεντυνεται ποτε...δεν έχει και πυτζαμες...